Alles heeft zijn clichés.
Ook …
poëzie
Want de absolute cliché van poëzie zijn de ogen.
-> Liefdesverklaringen waarin wordt verteld hoe heerlijk zeldzaam
de ogen van die ander zijn.
-> De kleur die tot in detail ontleed wordt en besproken.
-eventueel gecombineerd met een patroonomschrijving-
-> En absoluut niet te vergeten: de vergelijkingen met natuurelementen
zoals de stralende zon.
Bijvoegelijke naamwoorden blijken noodzakelijk.
Maar hoe kan het dat deze traditie nooit is doorbroken met het inzicht dat het de! blik! is die je aanspreekt in zijn/haar ogen??
Ik zou je willen vertellen over hoezeer je blik mij intrigeert, helaas zou ik dan hét cliché doorbreken, en dat recht kan ik me niet toe-eigenen.
Wel zouden we thee kunnen drinken.
Als ik mag, zal ik je aankijken… Mijn ogen vertellen veel.
