En er komen er nog, dagen als deze. Waar de hele wereld instort, en je verschrikkelijke naïviteit wordt vermoord. Waar tegelijkertijd alles in een plotse helderheid op zijn plaats valt, en het ‘juist’ lijkt die weg te zijn uitgegaan. Men heet dat: dagen van besef. Inzien. Klakkeloos door het wazige weerbarstige velletje kijken, en ZIEN wat er in werkelijkheid is.
Ik dacht u te missen. Ik had het fout. Ik hield van de man wie ik dacht dat jij was. Hoe kan ik u dan missen? De eerlijkheid gebied mij te vertellen dat ik u nooit echt gekend heb meneer. Voor u gaat zweven en de grond los laat; ook u heeft me niet gekend. En mijn schaduw is amper te volgen.
Tegelijk waren we zo dicht en zo ongelooflijk ver van elkaar. Onze lichamen tegen elkander gedrukt, op weg naar één... En er komen er nog, dagen als deze. Maar dan meneer, zal ik gesprekken voeren, en niet vluchten voor wat er misschien niet is. Het zal een heldere dag zijn waar de puurheid zelve mij de weg wijst.
