Tijdens mijn eerste ervaringen in de fotografie merkte ik op dat ik graag portretten maakte. Ik bracht mijn modellen naar een locatie die me aansprak of fotografeerde hen in hun thuisomgeving, net omdat ik iets met die plaats had. Het was steeds de locatie of attributen die me inspireerden en me zo bij het uiteindelijke beeld brachten. Graag wil ik voor mijn autonoom werk een portrettenreeks maken, maar deze keer op een geheel andere manier. Ik wil verder onderzoeken wat de mogelijkheden van een portret zijn. Daarom vertrek ik deze keer niet uit een locatie of attribuut, maar wel uit iets wat al mijn modellen gemeen hebben en dat is hun beharing.
Ik wil beelden maken die mensen aanspreken, maar vooral beelden maken over mensen die mij aanspreken. Vandaar het thema ‘beharing’. Haar kan een manier van uitdrukking zijn. Zelfexpressie. Ikzelf heb al vele soorten kapsels gehad: heel lang haar, erg kort, krullen, rood haar e.d. Ik weet dus dat mensen hun haartooi, net als kledij, kunnen zien als een deel van hun persoonlijkheid. Zo wil ik mensen portretteren met allerlei soorten beharing waarmee ze zichzelf uitdrukken zoals grote snorren, baarden, speciale haartooien e.d. Maar beharing heeft behalve een soort van zelfexpressie ook een minder aangename kant. Die wil ik ook aansnijden. Het delicate van sommige beharing, de ‘ongewenste beharing’, de beharing waar mensen zich eventueel om schamen. Zoals mannen met heel veel rughaar, vrouwen met snor, een doorlopende wenkbrauw.
Het is voor mij als fotografe interessant om te ontdekken hoe die mensen daar mee omgaan. Sommigen vinden dat geen probleem en stonden nog nooit stil bij hun misschien niet alledaagse beharing. Anderen schamen zich en nog anderen zullen heel fier zijn wanneer ik hen vraag om voor me te poseren. Die grens wil ik aftasten. Wanneer wordt het delicater om deze mensen iets te vragen? Ik kan er in komen dat sommige mensen zich schamen met hun ongewenste beharing, maar waarom schamen ze zich? Het is niet omdat je als persoon iets anders bent dan de meerderheid van de bevolking dat je je hoeft te schamen, toch?! Daarom wil ik ook alle mensen met respect in beeld brengen, maar de nadruk in mijn beelden zal op de beharing blijven liggen.
Naast mijn beelden wordt steeds de naam en geboortedatum van het model vermeld. Hiermee wil ik een extra confrontatie aan gaan. Als toeschouwer kan je naar een foto blijven kijken, zonder dat het je kwalijk wordt genomen. (Ik zal er zelf heel blij om zijn.) In realiteit gaat dit niet. Je kan niet naar iemand blijven staren. Door de namen van mijn modellen naast hun foto te presenteren wil ik de gêne, die er langs de kijkers kant, maar ook voor de andere persoon is in het dagelijkse leven, naar voor trachten te brengen. Zodat de foto, die eigenlijk een excuus is om te kunnen staren, niet langer dat handige excuus is. Er zullen ook pseudoniemen aan de muur hangen, voor mensen die onherkenbaar willen blijven. Ook al lees je niet de echte naam, toch zal ook hier die extra confrontatie zijn rol spelen.
Om mezelf zoveel mogelijk te ontwikkelen op fotografisch vlak wil ik veel variatie in mijn beelden steken. Over elk beeld en persoon wordt nagedacht in welk perspectief, kadrering, licht, e.d. ik deze persoon het beste fotografeer. Plaats ik hen voor een egale achtergrond of betrek ik de omgeving hier bij? Welke houding laat ik hen aannemen? Of wacht ik af wat het model me bied? (Op welke manier) zal ik spelen met de scherptediepte... Deze aspecten zijn voor een portret heel belangrijk merkte ik. Een andere lichtbron, ander licht geeft ineens een totaal ander beeld, andere sfeer. Elk portret en persoon zal ik individueel benaderen en interpreteren, maar uiteindelijk zal de portrettenreeks als één geheel moet overkomen en een duidelijke samenhang kennen. En dat is waar ik voor ga.
