Net als vroeger wandelde ik de kamer binnen. De weegschaal onder mijn voeten bekeek ik afwachtend, die glimlachte. Ik ook. Ik kroop op de ladder, schoof door tot vooraan in het bed, en keek naar de letters op het plafond. Zinnen en woorden ooit door mij geschreven. Bedenkingen. Het ontroerde mij, want het leek al zo lang geleden dat te hebben gezien. De houten plank boven aan mijn bed, dat ik als nachtkastje gebruik, lag er stoffig bij. Ik tekende er in. Mijn lakens stonken. Niet ververst sinds ik weg ben geweest. De samenloop van alles, dat moment, het was poëtisch. De kamer, slechts een week verlaten, leek al jaren leeg te staan. Plots bleek mijn koorts weg te trekken, en voelde ik me ijzerstrerk. Dit moment mocht niet passeren, ik moest het vasthouden, bewaren, opschrijven. Net als ik vind dat je liefdes niet mag laten passeren zonder de kans te wagen. Ik besloot mij plat op mijn rug te leggen met mijn hoofd rustend op het alsook stinkende kussen. Het voelde goed aan, die rust. Weer keek ik naar mijn woorden.
Absurd voelt het aan, om nu, zoveel tijd daarna, gevoelens opnieuw te voelen dankzij wat boven mij geschreven staat. Ik raak ze aan. Langzaam wrijf ik over het plafond en mijn tekst. Allen negatief. Geen blije zinnen vind ik terug, ookal blijf ik zoeken. Ik moet nogal een teleurgesteld iemand geweest zijn. Teleurgesteld in leven en liefde. Teleurgesteld in mezelf. Ik zoek heel goed. En vind er, een paar; 1, 2, 3…. 4. Slechts vier stukjes tekst uit mijn gehele plafond zijn positief. Ik neem de alcoholstift die op mijn houtenplank ligt, en omcirkel ze. Deze 4 verdienden een beetje extra aandacht. Ik tel. 22 schrijfsels. Elk krijgt zijn eigen nummer.
Ik voelde dat ik iets goed deed, al wist ik niet wat dat was, en ik schreef iets nieuws; ‘herboren vreugde’. Niet mijn meest interessante woorden compositie ooit, maar dit was wat het was, en dit was hoe het moest zijn. Dit was mijn streep achter de pubertijd. Woorden zitten vol herinneringen, net als beelden. Beiden even complex. Maar hoe leg je een moment als dit vast in een beeld? Als een bom voelde ik mijn koorts weer inslaan, en sloot mijn ogen tot morgenvroeg. Slaaplekker.
