Heilig zijn

Regen kletterde hard en met vaste regelmaat op me neer. Helemaal bevroren en ineen gekrompen fietste ik richting mijn kot. De donker om me heen werd doorbroken door  het romantisch gele licht dat boven mijn band plaats vindt en dat, net als ik op mijn fiets, heen en weer over de Gentse kasseien waggelde. Ik moest hardop lachen. Ik genoot. Regen kan je, meer dan zoveel andere dingen doen beseffen dat je leeft. Kilometers ging dat door, koud beleven, sterk en levend gegeven. Voor ik mijn sleutel in het slot stak en poging deed tot binnen komen, bleef ik nog even nutteloos voor de voordeur staan. Eens ik afscheid had genomen van de nacht haalde ik mijn fiets naar boven. Ken je dat, thuis komen? Langzamerhand vlogen mijn jas, later mijn sjaal en schoenen ergens in een hoek van de kamer. Natte kleren werden uitgedaan, en mezelf nestelde ik warm in de zetel. Maar ik kon me niet meer bedwingen. Opnieuw liep ik naar buiten en ging in het midden van de straat staan. Dansen in de regen, dàt was wat ik wou. Bij het naar boven kijken vloeide er water over mijn gezicht, steeds harder en harder, hardst. Bijna had ik het gevoel heilig te zijn. En dat is altijd goed nieuws.