Zoals de liefde, warm en rood,
drinken we gluwein boven op mijn bed.
Wat kan ik je niet uitstaan.
Je streelt, en ik ontvang.
Het is alsof het voor ons niet anders kan.
Maar wat ik nooit wil, noch zou kunnen verdragen,
is dat jij en ik er zijn,
daar waar alle mensen naar streven; één.
Doch liefste,
altijd verlang ik naar je handen,
hun geur, je ogen en mond, je lijf, je ziel, je zijn.
Bij het morsen van gluwein, gaat de vlek er nooit meer uit,
wees attent mensen, u kan er zich aan verbranden...
En ik mis je, alweer.
